بيسنته دل بوسکه سرمربي اسپانيا تنها مربي دنياست که تجربه کسب قهرماني در ليگ قهرمانان اروپا، جام جهاني و رقابت هاي يورو را درکارنامه اش مي بيند.

 بيسنته دل بوسکه سرمربي باتجربه و موفق تيم ملي اسپانيا که درسالهاي 2010 و 2012 با اين تيم به قهرماني جام جهاني و يورو رسيد، روز گذشته در مراسمي، جايزه مربي برگزيده سال روزنامه آ.اس را مال خود کرد.

 به گزارش گل، او به همين بهانه گفتگويي را با روزنامه آ.اس انجام داده که متن آن را در اينجا ملاحضه مي کنيد

 *شما پرافتخارترين مربي دنيا هستيد وازهمين رو، روزنامه آ.اس جايزه ورزشي خاص و ويژه اش را به شما داده

 اين براي من افتخار بزرگي است. فوتبال به من همه چيز داده؛ وقتي 16 ساله بودم به عنوان يک جوان روستايي، به مادريد آمدم تا روياي فوتباليست شدنم را محقق کنم و الان با 61 سال سن مي توانم بگويم که همه آرزوهايم برآورده شده. به علاوه بايد به خوش شانسي ام هم اشاره کنم که مرا در دو ارگان بزرگ مثل رئال مادريد و فدراسيون فوتبال اسپانيا ياري کرد

*در رقابت هاي باشگاهي با تيم ملي اسپانيا به قهرماني ليگ قهرمانان اروپا رسيديد و درعرصه ملي هم قهرمان دنيا شديد. بهترين خاطره اي که داريد چيست؟

 اين عناوين هميشه خيلي مهم بوده اند ولي از نظر من جذاب ترين دوره سني ام، همان 16 سالگي ام بود که درتيم پايه اي رئال مادريد سپري شد. مي توانم بگويم که روزهاي فوق العاده و فراموش نشدني اس بود. ما يک گروهي بوديم که بدون درنظر داشتن پول و يا شهرت بازي مي کرديم.ما فقط دوست داشتيم تا انسان ها و بازيکنان بزرگي باشيم. زندگي ما در مادريد بود. فکر مي کنم که عملکرد غيرقابل تکراري داشتيم. من در سن 27 سالگي به لطف تاثيرگذاري افرادي مثل مولوني، ميليانيچ، بوسکوف و ميگل مونيس وارد دنياي مربيگري شدم؛ اساتيد فوتبال و اساتيد زندگي

 *آنها به شما چه چيزهايي ياددادند؟

 تقريبا همه چيز. بيشتر از همه احترام که مسير موفقيت است. آنها با ما نه تنها مثل يک فرد عادي و بلند پايه، بلکه مثل يک اشراف زاده برخورد مي کردند و اينکه به تو احترام مي گذارند ، مهمترين نکته موجود است. در شهرک ورزشي، کارگري به نام آنتونيو مسکيتا بود که همه او را مسکي صدا مي کردند و همه به او لطف و محبت ويژه اي داشتند و به او توجه مي کردند. مهمترين نکته براي يک سرمربي و کليد همه مسائل در اين است که بتواني کاري کني که بازيکنانت به اين باور برسند که اين آنها هستند که فرمان مي دهند  ولي در نهايت اين مربي است که تصميمات مهم را مي گيرد و همه از او پيروي مي کنند. اين را مي توان در مسائل خيلي جزئي ديد. زماني که سرخيو راموس آهنگ هايش را تاحدي بلند مي کند که ديوارها مي لرزند، بايد او را آزاد گذاشت. مهم اين است که وقتي سرمربي وارد رختکن مي شود، اين موسيقي براي چند ثانيه اي قطع مي شود ووقتي مربي از رختکن بيرون مي رود، دوباره درو ديوارها به لرزه درمي آيند.

 *يک روز گفته بوديد که هدايت کردن بازيکناني که بيشتر از سرمربيشان جام کسب کرده اند کار خيلي سختي است.

 دقيقا همين طور است. ولي بهترين مثال را مي توان درشخصيت برنابئو يافت. اصلا سخت گير نبود ولي مديريت همه چيز را در دست داشت.در کادر مديريتي او افراد زيادي بودند ولي تنها کسي که واقعا فرمان مي داد، خود برنابئو بود.